sábado, 19 de noviembre de 2016

001. Hegel.


-Puedo. [tesis]
+No, no puedes. [antitesis]
-Puedo, al menos, intentarlo. [síntesis]

+ Intentarlo sí que puedes, pero no lo conseguirás. El mundo no se mueve por tus estúpidos sueños e idealizaciones. La razón es la que guía tu historia, y tu historia acabará en fracaso como no la racionalices.
Fracasarás, y otro ocupará tu lugar.
Te destruirás, e intentarás volver a construirte...pero nunca volverás al origen de lo que fuiste. Serás otro, que no mejor, simplemente diferente. Otra historia empezará, quizá demasiado tarde como para que merezca la pena ser contada, quizá demasiado tarde como para que tenga final feliz.

- Te basas en que no sigo la razón, que estoy usando solo mis sentimientos como base de mis deseos. ¿Quien dijo que no la siga? Mi razón  considera que este es mi camino, y que alejarme de él solo me llevaría a perderme.

+Sí, es tu razón subjectiva, no objectiva. ¿Acaso tú, como individuo, te crees mejor que la razón objectiva de tu familia, de la sociedad, del mundo? ¿Tan especial te consideras? Puedes darle las vueltas que quieras, todo es más que cada uno. Y uno está perdido sin ese todo al que quieres renunciar.

- No quiero renunciar al todo, lo necesito, y sé que la mía solo es una razón subjectiva. Sin embargo, si mi pasión es real, ¿como puedes decir que no es racional? ¿Cómo puedes justificar una pasión personal en una razón objectiva que no la siente?

+¿Estás seguro de que es real?

-(Dió un sorbo al té) No lo sé, pero así lo creo.

+¿Entonces? 

- La libertad es el concepto fundamental que marca mi historia, ¿no?

+Desde luego.

- Entonces tendré el valor de equivocarme. 

+ (Cogió una pasta y le dió un mordisco) Jaque mate, eh.

- (Sonrió) Eso parece.

+Espero que regreses vivo de tu equivocación.

- Y yo.

007. Soledad.

(Esto está hecho sin preparación, como prueba personal, no seáis crueles xD)

Lo había dicho miles de veces antes de cumplir la primera década. 
"Nos estamos matando." 
Pero nadie creería al niño, y mucho menos a sus palabras de voz inmadura. Solo los adultos conocían la realidad; él no sabía lo que decía.
Nunca sería demasiado tarde para que Dios les perdonase sus pecados, para salvar al mundo de su propia autodestrucción.  El egoísmo era tan fuerte que no entendían que desembocaría en un suicidio global.

El niño nunca dejó de hablar, pero sí de ser escuchado.
-Solo tú lo entiendes.- le susurró a su flor, la única que le escuchaba.

El niño ya no era tan niño (o eso decían las primeras arrugas de su rostro), y ya no podía ser escuchado. Fuese por donde fuese solo veía máquinas que, antes, ayudaban a seres que se hacían llamar humanos. Fuese por donde fuese, solo veía la más absoluta soledad. Ninguna persona, solo robots, solo los restos de una sociedad que antes había sido rica y plural. 

-Yo intenté salvarlos- le dijo a la flor- y ahora solo me quedas tú.

A veces se quedaba soñando recordando como era el calor de un abrazo, de unas palabras de alivio que calmasen su infierno interior; y solo encontraba la nada.
Suciedad, odio concentrado en un paisaje que ya nunca volvería a ser lo que era. 
Escuchaba sus propios pasos destrozando la tensión superficial del agua, creando más sobre él  mismo.
Hasta que ya no pudo más.
-Estoy solo- le dijo a la flor- solo. No quiero vivir solo.
-Estás conmigo- juró escuchar en su locura- yo no te voy a dejar. Estamos juntos en esto.
-No es suficiente.- contestó siendo consciente de su propia paranoia.

Era de noche, siempre había amado la noche. Bebió un sorbo de la última botella de whisky que le quedaba.
Otro.
Otro.
 En el bolsillo, aún guardaba las pastillas que le había recetado el médico en su adolescencia. Empezó a llenar su estómago de aquellas píldoras. 

Whisky. Pastilla.
Pastilla. Whisky.

Ya casi no notaba el peso de la soledad sobre sus hombros, incluso parecía que empezaba a sentir algo similar a la felicidad. 
Ojalá estuviese ella aquí- pensó- ojalá pudiese estar conmigo contemplando el brillo que tiene la Luna esta noche...pero no va a venir. Es una flor.

Whisky. Pastilla.

Ritmo cardíaco bajando. 



Pastilla. Whisky.


Ojos casi cerrados del todo, visión demasiado borrosa como para distinguir la figura que se acercaba corriendo.

-Huele igual que mi flor- dijo en su delirio.
-Estábamos juntos en esto- escuchó entre sollozos- no me dejes.

Casi juró notar el roce de los pétalos de su flor acariciando su mejilla en el último aliento de su cuerpo envenenado.


La ambulancia llegó a las 00:45 de aquella noche.
Solo esa flor fue a su despedida, para quedar enterrada a su lado.
Ellos dos no eran suficientes para luchar contra el suicidio de la sociedad.



"Nos estamos matando"-se sigue escuchando

domingo, 6 de noviembre de 2016

Séptimo cielo.

(Alguien dijo que los "ojalás" eran las palaras más hijas de puta que existían, justo después de los "peros", justo antes del escribir a los amores incorrectos. Esto va por ellos.) 



-Parece que vives en el séptimo cielo.
+ Es que es así.
-Pues no me gusta.
+Yo...lo siento, madre.
Joder.
Lo siento.
De verdad que lo siento.
No vuestra incomprensión, eso me es indiferente.

Siento que mi felicidad exprime cada uno de los temores que me corroían, que este el descanso que mi alma lleva buscando desde hace años. Que no, ya no tengo miedo, y el insomnio se curó con los sueños que delineaste en mi sonrisa. Que necesito sentir como cada centímetro de mi cuerpo se estremece con tu contacto, y expulsa mis dudas.
Ya no dudo. No soy Dudas, (¿Me explico?)

En caso de ser, soy contigo. Siendo así, soy real y libre.
Real para entregarme tal y como soy, sin precauciones ni máscaras, al juego de tus dedos por mis piernas, al juicio de tu mirada desviada al infinito que nos espera.
Libre para hacer de mi objetivo el romper las metas, hacerlas volar hacia esa Luna que me prometiste, esa de la que quieren que escape.

Siento y mucho, que soy más tuya, que de esa perfección a la que optaba.
Y me encanta. Así que lleváosla, no la quiero, no la necesito. Matadla y enterradla muy lejos de mí, que por su culpa he sobrevivido de más, y vivido de menos, pensado todo y sentido nada.

Repito: Nada.
Eso es lo que he tenido hasta ahora. Nada disfrazada de mentiras.
Y ahora, mentiras que disfrazan el todo que me haces sentir cada vez que me acaricias por el roto del pantalón, cada vez que te atreves a besarme en la frente, cada vez que posas tu brazo por encima de mi hombro y me apoyo en tu pecho.
Todo que crece más allá de las mariposas, de la imaginación, y de la aburrida monotonía. Más allá de lo socialmente establecido y su aburrimiento, más allá del enamoramiento pasajero y su resaca.

Y esta resaca emocional me está matando, lo juro. Necesito beber algo más que la locura que te oculta.
Joder, lo siento.
¿Qué coño puedo hacer para sentirlo y no pedirte? Si tú llegaste cantando...

-And, why can't we be lovers of the Moon?

+(because...
  you know...
  no...






 Bésame. Hoy y siempre)




 ...que a bailar te enseñaron mis pies.

martes, 9 de agosto de 2016

Políticamente incorrecta.

Perdóname si sueno vulgar, pero me muero por decírtelo. Quiero que lo sepas antes de que te vayas a dormir esta noche, que lo reflexiones con la almohada y las sábanas, que sientas como mis palabras se apoderan de tus sueños.
Chico, la verdad es que... te quiero, joder.
Con y sin la coma.
Todos los días, hasta que duela, sin tiempo, sin miedo, sin pelos  en tu lengua, a menos que sean los de mi coño, enredándose en el "..., fóllame" que gritan mis labios.
Los de abajo, que ya desean que empieces a jugar, que quieren probar tu baile, que mates a mis mariposas, que las ahogues en orgasmos, que me hagas libre.
...Ven, chico. 
Felicidades, tú eres mi elección, el que quiero que intente devorarme, que pruebe a ser el que me haga vibrar, que se atreva a destronar a  mi yo irresoluble. 
No, no te limites a mirarme desde lejos. No me quieras, no me pienses, no me sueñes, no me judges, no me expliques.
Solo ven.

Allí, entonces.
Ya.
Aquí, ahora.

Y viniste.
Y te subestimé.
Me sorprendió como tu lengua se atrevió a jugar con cualquier parte de mi cuerpo, como fuiste  capaz de leer cada una de mis respuestas a la perfección. Completaste mis reacciones con el roce suave de tus dedos, jugando con mi tanga y mi clítoris, perdiendo tus dedos por mi humedad, consiguiendo que te suplique que quiero más, que quiero todo. 
Desnudarte, notar el roce de tus abdominales contra mis pechos, mi tanga empapada por el suelo, tus boxers haciéndoles compañía, y yo cerrando los ojos al sentirte. 
Tu ritmo logró que mis piernas acabasen vibrando, que mis manos se cargaran de una electricidad que no se apagaba ni cambiando de postura, rindiéndome ante la realidad de que tú sí supiste bailarme, sabiendo que solo quedaban las múltiples contracciones de mi vientre en un placer que solo encuentro con tu cuerpo bajo el mío.

Y abrázame, pégame contra tu pecho desnudo, siente el sudor de nuestros cuerpos antes de que todo acabe un una suplica por mi parte, con ojos cerrados y mis manos en tu nuca.
Oh,

Dios...



Ni él pudo salvarme de tu cielo.

martes, 5 de julio de 2016

Paradise.

Un colchón sin sábanas, cuatro paredes, mil trastos inservibles acumulados en las esquinas, y una brisa que entraba por esa ventana desgastada.

Un paraíso poco común, decían.
No supieron ver a lo que se refería.

No entendían como él pudo descifrar su baile, romper sus dudas, convertirse en su viento y en su fuego a la vez, ser el azul que consiguió resolver sus matemáticas.
No entendían que ella le desease como al café, todas las mañanas de su vida, sin cansarse. Provocando la explosión de hormonas que su calor implicaba, quemando su cuerpo, como el clavo ardiendo al que decidió agarrarse.
No entendían que no había sensación comparable con la de sentir como él buscaba las manos de ella, como las agarraba brevemente, entrelazándolas con las suyas.
No entendían que no había cosa que le gustase más que abrir los ojos mientras hacían el amor, y verle. Encontrarse con sus ojos, su barba de tres días, notar su pecho bajo en suyo y soñar con pertenecer a su alma, como ese colgante que recorría su cuello.
No entendían lo afortunada que ella se sentía al poder ahogar sus gemidos en su cuello, apretando su cuerpo contra el suyo, sintiéndo como sus brazos la llevaban al paraíso en donde despertaba.

No lo entendían.
Y él tampoco.

Le retiró el pelo del rostro y se permitió el placer de perderse en sus ojos, antes de besarla. La abrazó con fuerza, pero con cuidado; sintiendo su cuerpo desnudo sobre el suyo, omitiendo el sudor que lo había recorrido minutos antes.

Y ella supiró, dejándose inundar por una libertad de la que carecía, relegándo en él la corrección de los miedos que la corroían. Solo él podía calmarlos con la inocencia de un beso en la frente. Solo él podía desnudarla de ellos, para verla así realmente, pura, como la niña imposible de la no pudo evitar encapricharse.
O enamorarse.
No lo tengo muy claro.

Ella se separó ligeramente de él. Una sonrisa sincera y un suspiro, tras las dos palabras que él decidió pronunciar.

-¿Y tú?
Asintió
-¿Cuánto?
+Idiota- pensó- aún no lo entiende.

"Se está rodando una tragicomedia. Somos una mezcla entre amor, porno y comedia."



jueves, 30 de junio de 2016

20%

 Que sí, que ya lo sé.

Que solo soy la pluma que escribe deslizante sobre tu cuaderno, y no la fuerza que mueve la mano que la empuña. Que aparezco en una segunda parte, débil y desaliñada,  notando el peso de la primera sobre mí. Que soy el pasional desvío que tienta tu presente, pero jamás el camino. Que el título me queda demasiado grande y el prefacio no me corresponde. Que me limito a dejar brotar, de mi ser, la tinta que logre narrar un fino "continuará...", en el margen (siempre izquierdo) de tu vida.

Y de la mía.

Que nos encontramos sin previo aviso en el segundo tomo, fusionando historias incompatibles.
De esas que te quitan el aire, y te tumban boca abajo.
De esas en las que olvidas lo aprendido, y te dejas enseñar.
De esas que cambian los papeles y confunden,  llevándonos a pensar que quizá, el final no es tan evidente.
De esas que proponen nuevos personajes, haciéndolos protagonistas de una historia que nunca será la suya pero, joder...como enganchan.
Porque solo ellas saben atarnos a sus líneas y resquebrejar nuestros límites, para luego suturarlos con prisa. Porque solo ellas son capaces de liberarnos brevemente del destino, como en los capítulos sin sentido que aceleran el corazón mientras lo atraviesan, clavando en él, el desconcierto de la situación.
Sí, hablo de esos capítulos que lees y cierras el libro...
Durante 10 segundos, no más, porque no puedes contener la necesidad imperiosa de volver a abrirlo y releerlo.
Una,
y otra,
y otra vez
así hasta completar las 50 veces que necesitaste para creertelo.

Créetelo.
Que sí, que es cierto.

Que en pocos párrafos recopilamos más información que en el libro entero.
Por eso aquí te encuentras, bebiendo de esas pocas palabras, una y otra vez. Contándo los insuficientes capítulos que nos explican. Con tapones en los oídos y las luces apagadas.
Tú en tu habitación y yo en la mía.
Leyéndonos.
Sabiendo que solo somos el etéreo fruto de la irresponsabilidad, el ínfimo 20% de una realidad que ambos sabemos como termina...
 ¿no?



'Cause once upon a time, you ARE my everything.

domingo, 5 de junio de 2016

De mi poemario, número 305.

"[...]
Y dejo de pensar en tonterías.

Yo quiero vivir aquí y aquí significa en tus ojos"



Tachadme de loca.
Quiero vivir allí.

Donde los ojos de la ilusión no se ciegan al mirar al destino. Donde mi corazón se olvida de latidos predeterminados, y vuelvo a sentir como la vida estremece mi piel.
Donde escribo en presente, pensando en futuro; con miedo, pero con seguridad al afirmar que el mío está allí. Donde no gasto tiempo en pensar si te quiero. Quiero todo contigo.
Donde me alimento de sueños que lograron hacerse realidad y todo fluye, como si estuviesemos diseñados para encontrarnos.
Donde me libro de la indiferencia y me desnudo del falso calor de la obsesión. Necesarias en el pasado, desarrollaron un papel vital en el tratamiento de un corazón moribundo, pero ya no.
 Por eso, lo siento.
Adiós.

Ahora quiero vivir allí.


Donde vuelvo a ser niña, y el sabor de la verdad golpea con fuerza. Donde el sentido, siempre tan reticente al atarme con sus cadenas, suplica rendirse ante tu fuego. Donde el sonido de tu voz, grave, pausada y segura, supuso el golpe en seco que necesitaba y, sí.
Caen todas las cadenas.
Una tras otra.
Dejándome libre, donde todo encaja sin forzarlo.
Donde no hay mentiras, y la única trampa consiste en hacerme caer a un camino que no tengo que explicarte; como si estuviese destinado a ser forzado por tus manos.
Y solo las tuyas.
Solo tu voz.
Solo tu media sonrisa antes de besarme.
Solo tus ojos, mirándome desafiante.
Solo la perfecta composición de nuestros cuerpos cuando osan acercarse, me llevan allí.

Donde mi cuerpo contraído, mis ojos cerrados y mis manos agarrándote con fuerza conforman el gemido que luego guiará mis brazos. Y abrazándote, con mis cabeza en tu pecho y la mente en blanco, solo puedo afirmar que quiero vivir allí.

Quiero vivir.
y eso implica un contigo.



lunes, 23 de mayo de 2016

I'd rather be a sinner.

Siempre quise pensar que la crítica era un instrumento que la sociedad había construido para eliminar prácticas autodestructivas. Me sorprende el uso que le damos, transformándola (irónicamente) en el motor que la destruye.

Desde dentro.

Envenenándola con estereotipos, marcándola con estúpidas líneas rectas que os empeñáis en seguir. Acuchillándonos unos a los otros, eliminando la pluralidad y las ideas discordantes. Creyéndoos jueces morales de vidas que no son las vuestras.

No, no lo son.

Puedo entender que sea difícil no caer en la tentación de la crítica fácil. Puedo llegar a comprender que el sabor del dominio, de ejercer la presión social para supeditar a alguien, sea más fuerte que la bondad que nos hemos obligado a aniquilar.
Puedo explicar, también, la sensación de tranquilidad al justificar los errores/defectos con otros (según vuestro criterio, peores.)

Puedo entender el:

Que pija es, que poco se arregla, ¿y ese moderno?, demasiados tatuajes, está loco, que poco hombre, que mujeriego, bala perdida, tonto, friki, tímido, extravagante, pesada, ¿Cómo puede estar con ese tío/a?, 
Joder,
Es muy feo/a,
Es muy gordo/a,
Es muy delgado/a,
Es muy mayor,
Es muy pequeño/a,
Es un chapón aburrido,
Es un macarra sin cerebro,
Es una guarra,
Es una estrecha,

Es, es, es...

Somos
Humanos libres.
Nosotros somos nuestras propias cadenas.

Puedo entenderos, pero lo siento, no puedo vivir escuchándoos.
Me despido con un grito ahogado.
Nos estamos matando.

Abrid los ojos.


miércoles, 18 de mayo de 2016

Plurilingualism.

Continuaba asubiando as súas verbas.



Nunha lingua diferente, de palabras limitadas ao silencio eterno.
Nesa lingua, donde a memoria recorda o que o papel esquece .

Entendín que, como escritora, simplemente usei as palabras como mentiras que me habían ayudado a construir una falsa realidad. Una triste realidad que me acabé creyendo. Las palabras habían forjado mi verdad, y no al revés.

Por iso, xa non as creo. Non me creo. Mentía.

A realidade é que son unha rapaza doutra lingua, and so, all my thoughts, my breathing and my screamings are said in that language. And, even though I fucking love hearing to it, and losing myself in the feelings it causes on me... it's not the chosen one. 

En verdade, tampouco confío nelas, demasiadas mentiras escritas en follas, en pentagramas, en cancións que escribían  arroutadas de sentimentos que carecían de valor ao día seguinte.

Minten.

Non foi  tampouco este idioma o que me fixo tremer. Tamén minte, co cheiro a terra mollada que tanto me gusta,  cos recordos da infancia e das tardes eternas. 

Minte.

Mentiamos todos.
Mentinvos, e a min a primeira.
Quería contar unha historia diferente, unha que nunca existíu, que espertaría os latexos dun corazón indiferente.

E agora, non obstante, non podo deixar de recordar as nosas verbas. 
Xa falaramos en every language that we know, y sin embargo, en ese momento, no los necesitamos. 
Apoiado en calquer porta, mirándonos brevemente antes de que chegase o intre.
Ese no que ambos gritamos, sen idioma: 

"Quérote"


Sigo asubiando esas verbas.

domingo, 15 de mayo de 2016

.


No te conformes

No pierdo, no juego, no quiero.
No lo intento, no busco nada, ni lo encuentro.
No lucho, no gano. 
De verdad. No quiero.
No añoro, ni creo en mejores tiempos.
Sé que no llegarán. No los espero.
No vendrán, por eso te los vendo.
Acércate un poco más.Son nuestros, 

Son tuyos.

Indiferencia.

Si ya no escribo. No puedo.
El último chute de realidad pudo conmigo.
Que sí, que me rindo.
No puedo más, sueños, lo siento.
...
Ahora sí, 

Me conformo.


viernes, 6 de mayo de 2016

Azul

Así te llamo cuando vuelvo a ser ella, para poder ser tuya.

Cuando vuelvo a ser simples ganas de vivir, buscando una felicidad que niego al recordar que ya van 23. Cuando olvido mi persona, los números, la moral, la razón, los juicios y su veredicto inapelable. Cuando solo soy un sentir en busca de su meta, una niña viva por su rebeldía.
Es duro ser el terreno de batalla de la cordura, que reclama gobernarme, contra la libertad, que lucha  por volverme frágil.
Para mirarte sin cicatrices, con la piel sin durezas, con palabras perdidas en esa mirada que solo tú entiendes.
Frágil para olvidar, y volver a llamarte.

Azul.

Perdóname la osadía de afirmar que soy capaz de escucharte desde dentro, como las cuerdas de tu guitarra. Leyendo la fogosa composición de tu locura, viviendo del tacto suave y preciso de tus dedos sobre mi longitud. Sabiendo que dominas la manera de elevar mi voz,  hasta esas notas agudas por las que suspiro.

REcordanDO que SÍ,
LA espera es lo que da sentido. MI,

Azul.

Consiénteme el posesivo.
Consiénteme que busque en tus iris el momento para perderme, y en tus estúpidos chistes; el momento de distensión. Consiénteme la cordura de entregarme en alma y no en cuerpo.
Consiénteme la realidad de fingir que no sé que tus letras corresponden a mi prosa, y que la sonrisa solo es de admiración y no de sentimiento.

Consiénteme,
Joder.
¿No lo entiendes?

ConSIÉNTEME.
En sueños, sin mundo, dónde la droga de tu mirada es tan fuerte que paraliza el tiempo. Que le hace sentir, por primera vez, que esta vez sí ha perdido la batalla. Como yo, al  permitirme notar el contacto de tus manos en mi mejilla, siguiendo el camino hasta el cuello. Como yo, con ese paso lento y seguro hasta la proximidad del paso que darás tú. Rozando tus labios con los míos, lentamente, haciendome recordar que no hace falta más.
Que no quiero más, no necesito más.
Contigo, no.
Azul,
contigo, sí.
Puedo y debo poner fin a lo que escribí mientras dormía(s).

Y despierta...
Dejo de ser ella.
Dejo de ser tuya.




Rayden- TErmiAMOs y otros poemas sin terminar.


...
Os podéis ir todos, junto con mi mierda moral, a tomar por culo.

Yo seguiré soñando.



domingo, 1 de mayo de 2016

Cuestión de edades

Y si quieres hacerlo cuestión de edades...Hagámoslo.

Admírame como si  fuese tu compañera de Primaria. Mírame como igual, y no como la chica débil que debes proteger. Rétame como a la líder del equipo enemigo, como a tu rival, como la que está a tu nivel en todos los aspectos, como esa que puede tumbarte en cualquier momento y demostrarte, una vez más, que ella es el sexo fuerte.

Ámame como un quinceañero. Ámame de verdad, y no como hacen los adultos. De aquí al infinito, sin límites, como el futuro padre de mis hijos, sin plantearte otras opciones, siendo la primera y la última de una lista que deberías haber empezado conmigo. Escribiendo "para siempres" en hojas de papel, haciendo nuestras las canciones, riéndonos por todo, presumiendo de habernos conocido en todos los bancos de cualquier parque. Besándonos como el primer día, abrazándonos sin motivo, soñándonos  mientras vivimos un sueño.

Házmelo, joder, pero como si tuviesemos 20.  Házmelo todo o una parte. El café por la mañana, hazme las risas, la princesa y la villana de tu cuento. Hazme recordar que quiero pecar contigo cada noche. Hazme el amor hasta que duela, sobre tu cama o cualquier superficie que implique tu cuerpo sobre el mío. Hazme feliz, o simplemente tuya, me da igual. Pero házmelo real, con esa perfecta mezcla entre el poder y la fuerza de la adolescencia, y el saber de la experiencia de abandonarla.

Estúdiame como si los 26 durasen eternamente. Dedicando tiempo a entenderme, a descifrar cada una de mis muecas, de mis gestos  y decisiones. Pasando las noches en vela para dar sentido a mis constantes cambios. Estúdiame y luego explícame como  me diste el sentido que me falta. Sácate el máster que te posibilite doblegar mi energía con tus palabras, siempre acertadas, hasta que consigas que te reconozca como la libertad de mi vida.

Cálmame como los 34, consigue que la palabra estabilidad se divorcie del aburrimiento y que la abrace con ganas. Relaja el torbellino que soy, dame una meta alcanzable. Ayúdame a conseguir que, en un futuro, compartir el protagonismo con otra persona no suene a derrota. Que ganemos, mientras ambos la guiamos de la mano.

Construye mi cambio como si fueses la llegada a los 40. Consigue que entregarme no suene a perderme, sino a ganarme. Conviértete en mi punto de inflexión, aquel que me haga mujer, después de vivir toda mi vida siendo niña. Construye nuevas hipótesis que justifiquen antiguas teorías. Sí, esas que olvidamos junto a los quinceañeros de antes.

Cuidame, aunque no te lo pida, como si pasasemos de los 50. Mirándome de reojo, mientras me prestas el paraguas para que no me moje, sin abandonarme, rescatándome de mis malas decisiones. Sé el pilar sobre el que apoye cada una de las piezas que conforman el puzzle inacabado de mi vida.

Caminemos juntos, como octogenarios que no temen a la muerte.
Aguantando entre ambos, el peso de recordarnos.
Obviando el futuro, pues no ofrece nada bueno.

Viviendo el presente, que es lo que nos queda.

...




Pero vivir el presente suena confuso, chico, cuando al cambiar de historia, tú quisiste ser las dudas que tienten a mi yo imposible.

miércoles, 27 de abril de 2016

-Write an example of an antonym.

+Don't, please, do not.

Do not move, do not come closer. 
I don't want it, I don't need it. 

You are not allowed here.
And you won't ever be.

You have not written your own rules over my dreams. You did not prove me wrong, you did not make me smile, laught, remember what live could be.
You did not guide myself to infinite conversations, you did not undress my dreams, my opinions, my fears, my ideas, my nightmares, my-self.

Do not blame the circumstances, you are the perfect option, but I just feel you are nothing in my life, just accept it.

And remember...

Do not dare to try it.
Do not make it.

DON'T.

-Ok. It's over.

+Oh, thank God.

Do it, please, do it.
...


lunes, 18 de abril de 2016

16.

Aunque parezcan mías, estas palabras no me pertenecen.


"Vén, sácame a bailar.
Sí. tú a mí. Estoy harto de ser yo quien lo intente, para acabar perdiendo el ritmo. Sácame tú a bailar. Guía mis manos hacia tu cintura, guía nuestra caótica danza y los latidos de mi corazón.
Sé que has bailado con otros antes de que llegase.
Sabes que he bailado con otras antes de que llegases.
Sé lo mucho que le amaste.
Sabes lo mucho que la amé.
Sé que no quieres ser una sustituta, que ansías el papel protagonista, aunque solo sea esta noche. Sabes que yo siempre he sido el protagonista.

Llévame, acariciame, dulce vals.
Acércate, escúchame, apasionado tango.
Huéleme, deséame, fogoso rock & roll
Tiéntame, pruebame. Quema la noche conmigo. Bailemos, joder, bailemos, pero en otra pista de baile.

Deja volar tu mente, deja gobernar al deseo. Escucha el sonido de nuestra ropa al caer al suelo. Siente mis dedos danzando por tu piel desnuda. Entremécete al sentir mi respiración en tu cuello. Disfruta cada beso que reparto por tu cuerpo. 
Te veo acelerada, chica, dejemos que primero bailen nuestras lenguas y nuestras manos, al unísimo, en la oscuridad de la noche.
Aquí ya no soy el chico torpe que te pisaba los pies. Ahora te dejas llevar por mí. Pero no te preocupes, no acapararé. Cambiemos de superficie, deja que te tumbe, deja que te rompa hasta el último centímetro que osó separar nuestros cuerpos. Permítete sentir nuestras cinturas moviéndose al ritmo que marcan nuestros corazones. 
Rápido.
Más rápido.

Más.

Hasta gritar.

No distingo más que la sombra de tu rostro, pero sé que estás sonriendo. El sudor resbala por nuestra piel. Nena,bailar se me da demasiado bien, y ahora tú lo sabes de primera mano.
La música cesa y reina el silencio.
Me visto y me voy, dejando tras de mí el humo de mi cigarro. Me pierdo en la noche, pensando únicamente en si la música volverá a sonar"

domingo, 17 de abril de 2016

La pregunta es: te hace feliz?

No creo en vuestro juicio.
No seré una víctima más de estúpidos jueces morales. Puedo asegurarte que no me recordarán como un cuerpo sin identidad, como alma sin vida, como corrección enlatada para un propósito sin definir.
No os déjeis engañar para ser esos a los que guían por el camino de no ser, que intentan que te pierdas por un destino que se  escapa del tuyo, para alejarte de un error que ellos mismo diseñaron.
Joder.
El único error es no ser tú mismo.
El error es rendirse sin conseguir la mejor versión de ti mismo.
Pero la tuya, no la que escriban en su cuaderno.
Más claro? Siento decirte que tarde o temprano, vas a morir. Asegúrate de que la vida que te lleves a la tumba, sea la tuya.

Lo siento, no seréis mis jueces.

P.d: Y sí, me hace feliz.



sábado, 16 de abril de 2016

I could really use a wish right now...

Siento no haberos hablado nunca de él, pero es que su perfecta situación entre la imposibilidad que me hacía sentir viva, y el calor de una posible amistad me hacían dudar sobre donde incluirlo. Supongo que pertenece a otra historia. El caso es que aparecimos de casualidad para acabar siendo personas que mutuamente comprendían que no era el momento, ni el lugar, ni la persona que nos merecíamos.
Que había demasiados problemas en el medio, y poca esperanza.
Éramos mutuos retos, mutuos imposibles, ninguno de los dos sabíamos quién estaba por encima, y siendo todo eso, contábamos con los dedos de una manos las conversaciones que habíamos tenido.
Pasamos la noche omitiendo que había algo entre nosotros, bailando con otros, dejando que la noche se acabara entre excesos. Sabiendo que los verdaderos amantes éramos nosotros, y no los cuerpos con los que nos acostábamos.

Y así hasta que el Sol casi amenazaba con salir, una mañana de Enero del 2016.
Yo estaba tan segura de que él no haría nada...no sé qué le hizo cambiar de idea esa noche, que le hizo reaccionar y separarse del grupo. Supongo que sería el alcohol, gracias amigo. El caso es que escuché sus pasos detrás de mí, y poco después sus manos estaban agarrando mi cintura y su voz en mi cuello.
-Helena…
- ¿Jaime? Qué raro…- le miré de reojo, sin parar mi paso.
Tardé poco en girarme, mirarle a los ojos, obligarle a hacerlo también, notar su pulso ya acelerado y su mano derecha acariciando mi rostro, mientras la izquierda no dejaba que me alejase. ¿Cuántas veces soñamos con romper esa distancia? Pero no; tenía claro que no sería yo la le fuese a besar, iba a dejar que fuese él. Si consideraba que merecía la pena, claro.

Muy extraña, la verdad. Demasiado. La manera en la que se aceleró mi corazón cuando decidió arriesgar.
-Te acompaño a casa- afirmó.

De camino, juegos, conversaciones idiotas, mi sonrisa perpetua, y la suya escondida.
Muy intensa, la manera en la que sus besos subieron el tono cuando era el momento preciso, apoyándome contra la pared del portal. Me encantó la manera de sentir que no era yo la que guiaba esa situación, que el inteligente era él, ya que había calculado hasta que punto quería llegar para dejarme con las ganas de no dejarle huir sin…

-¿Y si lo intentamos?- me dijo, tras separase ligeramente de mí, coger su pitillo y mirarme a los ojos.
-¿Intentarlo? ¿Salir juntos?
Asintió levemente y acarició mi rostro una vez más.
-Sí, ¿Por qué no? Igual funciona y, si no, no sé, siempre hay tiempo para cambiar de opinión -paró levemente- y que le follen a la cordura, yo quiero intentarlo contigo.

Probablemente fuese la excitación del momento, el poder de sus palabras, tan acertadas, o la presión de su cuerpo contra el mío. El caso es que era plenamente consciente de que con
nosotros como protagonistas, nunca sería correcto y aún así:
- Hagámoslo - le contesté.
“Bonito, no perfecto. Pero hagámoslo”- pensé para mí.
Sonrió satisfecho. Me dio un beso fugaz y se fue.

-Te hablaré mañana, pequeña.
-¿Pequeña?
Me guiñó un ojo.

sábado, 9 de abril de 2016

+18

Creado para un concurso, aquí os dejo...

"Jodida dopamina que desprendo al verte, a este paso acabarán por declararte ilegal"



domingo, 3 de abril de 2016

Horóscopo (2)


"La historia siempre se repite dos veces, la primera como tragedia, la segunda como farsa" 
Terminada la segunda, cuéntame una nueva.


Me olvidé de ti, Fuego.
Mi igual, de llama diferente. Que fácil fue convertirte en mi límite. Con tu ego, siempre rompiéndome los esquemas, haciéndome ver que solo era la diosa de un pueblo ateo.

Etéreo.

Como tú, Aire.
Subiendo al ring para bajar a Fuego, desmelenando la coherencia, convirtiendo en obsesión el dar  respuesta a si te guiaba la cabeza o el corazón.
Y si fueron los dos.
Dime en cual estoy.




Impredecibles. Esa era vuestra carta, vuestro jaque mate, la solución positiva a la ecuación de mi futuro.

Perdida esa carta, ya no hay juego.

Y, a pesar de todo, solo tu brisa me recuerda qué busco.
Y, a pesar de todo, siempre serás mi fuego.




domingo, 27 de marzo de 2016

Felicidades.

                                          Ellos están,
                                                                                                           tú eres.

Yo parezco,  y aunque supongo que seguiré cayendo en el estar, jamás fui.
Incoherente o no,


Si contigo no es el atributo, ser no tiene sentido.

viernes, 25 de marzo de 2016

Tan real

Y cierto, como que la duda implica negación.

miércoles, 23 de marzo de 2016

Horóscopo (1)

A pesar de haber ganado casi todas sus batallas, desde la lejanía, Aire soñaba con ser un rival decente para Fuego.
Lo cierto es que encima del rin, solo Aire podría convivir con Fuego sin quemarse. Solo él podría acercase a ella, atenuando sus llamas con su brisa, avivando los sueños que tenía por ganarle.

Allí, solo Fuego podría dejarle sin respiración, sudando para intentar controlar el ritmo de los latidos que ella le marcaba. Haciendo que el roce impulsivo de su piel le diese sentido a sus golpes por defenderse de un calor que le consume, cada vez que la ve acercándose.

Una pena...
Podríamos haber sido el arder de nuestros cuerpos al juntarse, el volar de las mentes al encontrarse en un cielo que crearíamos sin esforzarnos.
Lo sabes, ¿no?
Podríamos habernos ganado.
Pero tardé en apostar bien mis cartas, fomentando que te rindieses antes de tiempo,y dejases la verdad escrita en la huída. 

"Si quieres yo te cuento las cosas que te pasan,
cuando abres al amor dejando la cadena echada,
comprobarás que todas las cosas que no hacemos,
después son esas mismas cosas que echarás de menos.

Quiero follarte lento.
Mirándote a la cara, leer tu cuerpo en braille con las luces apagadas.
Quiero que entiendas esto"

sábado, 5 de marzo de 2016

Camino perdido.

"Y nada será tuyo salvo un ir hacia donde no hay donde"
Salvo la pérdida continua de metas, la desesperación de ver que es difícil seguir el camino que creías pautado. Camino errado en el que sigues buscando en "no" y sin saber cómo acercarte al "sí".
¿Y ahora?
Sin ir.
Esperando en el lugar de inicio.
Nada es tuyo.
Salvo la alegría incalculable de descubrir que perder el camino, implicó encontrarte.

Y, con suerte, quizás que él también lo haga.
Foto por: @katia_bl

lunes, 29 de febrero de 2016

Entrada vacía.


O llena, según la mires.













Idiota, la que está llena es la Luna.


miércoles, 17 de febrero de 2016

Matemáticas (II): Resuélveme.

Soy el producto de un pasado que supo cicatrizar, un presente inestable y un futuro demasiado promedor.
Soy la suma de mis victorias, entre parántesis, elevadas a mi fuerza. Soy la lista de sueños cumplidos que se resta al resultado sin afectarle. Sabes porque ¿no?: Soy infinita.

Por eso, por mucho que me reduzcan, dividan mis recuerdos y hallen la raíz cuadrada de mi sonrisa, sigo ahí, como la utopía que no lograrán alcanzar.

Soy la puta "x" que no pueden calcular, y me encanta. Prefiero estar posada en este problema, demasiado dificil como para  resolver; y que así me recuerden como la que se escapó del axioma de la exactitud de las matemáticas.
 Entiende que aquí me siento en mi área, hogar de esa ecuación de segundo grado a la que pertenezco: con resultado positivo y negativo. Ambos excluyentes entre sí, puesto esto sí que es el mundo real:
  • (-1): Inténtalo y pierde.
  • (+2): Resuélveme y gana.

Y casi juraría que para ti es negativo, ¿Te lo explico?
Es lógico: lo sencillo es lo probable, como tú y la primera opción que indico.

martes, 9 de febrero de 2016

Estaciones

Tú, que te acercaste atraído por el renacer que prometía la primavera de mis labios. Que pensaste que podría acariciarte como la brisa marina, y liberar el verano que ansías. 

Tú, que me desnudaste como el otoño, sin quitarme la ropa, sino cada una de las hojas que cubrían el invierno que escondo, y que me definen como la mala del cuento.
Sí, la mala.
La caprichosa que actuará de manera egoísta para sacar de ti lo que quiera. La que solo te aportará una incoherente inestabilidad que probablemente te destruya.

O te hiele, transformándote en mi invierno...

Tú, sí tú. Ahora que ves todo lo que implico, perdóname por pedirte:

No te rindas ahora, quédate conmigo.



Tráeme tu primavera.

sábado, 6 de febrero de 2016

Intrascendente.

Lo soy.
Omito el "yo", porque no sé hasta que punto puedo tomarme la libertad de llamarme así, cuando nada es mío.
Ah. También soy gilipollas, y como buena poseedora de ese adjetivo, me limito a vivir en un mundo gobernado por unos defectos que me empequeñecen impidiéndome ser quien soy, y legislado por unas normas que hacen incoherente cada uno de mis pasos. Reconozco que a veces se me olvida, y entonces podréis verme regozijándomede cada una de mis mini-victorias, como si ellas pudieran iluminar la sombra de la realidad.
No pueden. Ni podrán, hay demasiada mierda que limpiar.


-------------------------------------------------

" Házmelo fácil"- te pedí, y me regalaste una ecuación irresoluble.


Gracias por fallarme otra vez.

Ya sabes que me encanta cuando hacemos cosas juntos.

sábado, 16 de enero de 2016

Hazlo fácil.

"Podríamos actuar como personas adultas"-pensé, y luego decidí escribir esto. Ya ves, al fin y al cabo pertenezco a al repugnante mundo en el que vivo.
 Mundo en el que las indirectas en redes sociales han sustituído a las conversaciones que murieron sin llegar a producirse, en el que "seamos amigos" siempre lleva detrás "de esos que no se ven nunca". Mundo en el que  bloquear del whatsapp ha pasado a ser la mejor solución ante las discusiones y las llamadas perdidas gritan un "te echo de menos." Aquí no se da la cara, sino que se llama de incógnito, buscando una reacción que luego se rechaza con mentiras. Ah, porque sí, aquí se miente más que se habla, ya te voy advirtiendo. Así que nunca, nunca, puedes estar segura/o de nada y yo... ya estoy harta de descifrar puzzles. Me quedo con lo fácil.
Fácil como arreglar las discusiones hablando, decir "te echo de menos" con un abrazo y una caña, y "te quiero" cuando se te paralice el corazón al ver a esa persona. Fácil como aceptar que si te molesta es que te importa y, si es mutuo, no tiene por que morir. Así que coge el puto móvil y llámala/o, no tiene porque enterarse todo el mundo antes.

Me quedo con lo que sea fácil y con quien así me lo haga. Todo porque en el fondo soy la típica que afirma una y otra vez que "life is very complicated."
...
 Aunque ahora me pregunto:
-¿Por qué nos empeñamos en hacerlo todo tan complicado?

Por favor, contéstame.

lunes, 4 de enero de 2016

Inmadura.

Soy culpable.
Lo reconozco: me convertí en una amante del año 2016. De esas que no dicen "te quiero",que adoran jugar  sin apostar, de las que aman muchas noches y pocos días, que no prometen nada y eso dan. De las que perdieron el corazón y la esperanza demasiado pronto, que dieron 1007 oportunidades el amor, que decidieron apostar por Cupido y así perder(me). De las que entienden que no todos los verdaderos amores comparten sábanas y sudor, sino lágrimas y pensamientos.

Te pido perdón, chico.
Estaba tan ocupada intentando enterderme que no supe descifrar que tú eras un amante del 2008.
No sabía hasta que punto querrías entrar en este juego, no sabía que no entendías mis palabras cuando te decía que "soy el producto de un pasado que no supo cicatrizar, un presente inestable y un futuro de dudosa calidad."   No me di cuenta de que eres de esos que me esperaban en el portal,  aguantando hasta que aclarase mis ideas, de los que me abrazaban intentando recomponer un corazón que no le pertenecía, con la esperanza de que algún día fuese suyo. Lo siento, no sabía que aún podía ser el cielo de alguien, que alguien apostaría por mí, que para alguien yo era la historia imposible por la que perdían el sueño, y no únicamente un cuerpo bonito con el que pasar el tiempo.

Siento decirte que la vida es una gran hija de puta y no, no puedo, ni podré darte el cielo que esperas. Siendo estas las opciones, solo me queda ser clara : Adiós y gracias.

Resumen
Nombre: Dudas.
Estado: Esperando al nuevo Marzo; a que me encuentre en un segundo 2009.
Veredicto: Casi culpable.