Plurilingualism.

Continuaba asubiando as súas verbas.

Nunha lingua diferente, de palabras limitadas ao silencio eterno.

Nesa lingua, donde a memoria recorda o que o papel esquece .

Entendín que, como escritora, simplemente usei as palabras como mentiras que me habían ayudado a construir una falsa realidad. Una triste realidad que me acabé creyendo. Las palabras habían forjado mi verdad, y no al revés.

Por iso, xa non as creo. Non me creo. Mentía.

A realidade é que son unha rapaza doutra lingua, and so, all my thoughts, my breathing and my screamings are said in that language. And, even though I fucking love hearing to it, and losing myself in the feelings it causes on me... it's not the chosen one. 

En verdade, tampouco confío nelas, demasiadas mentiras escritas en follas, en pentagramas, en cancións que escribían  arroutadas de sentimentos que carecían de valor ao día seguinte.

Minten.

Non foi  tampouco este idioma o que me fixo tremer. Tamén minte, co cheiro a terra mollada que tanto me gusta,  cos recordos da infancia e das tardes eternas. 

Minte.

Mentiamos todos.

Mentinvos, e a min a primeira.

Quería contar unha historia diferente, unha que nunca existíu, que espertaría os latexos dun corazón indiferente.

E agora, non obstante, non podo deixar de recordar as nosas verbas. 

Xa falaramos en every language that we know, y sin embargo, en ese momento, no los necesitamos. 

Apoiado en calquer porta, mirándonos brevemente antes de que chegase o intre.

Ese no que ambos gritamos, sen idioma: 

"Quérote"

Sigo asubiando esas verbas.